donderdag 19 september 2013

C: Duindoorn

Afgelopen weekend waren mijn man en ik (en de hondjes) een lang weekend op Terschelling vanwege een bruiloft. Ontzettend leuk, gezellig en supervermoeiend in één. Niet alleen de bruiloft zelf (Ik heb de hele dag gefilmd) en het allemaal bij elkaar zitten in een hotelletje op het strand. Maar ook de zorg voor de hondjes die daarnaast graag (veel) lange wandelingen in de duinen maakten. Jammer genoeg was het erg regenachtig en winderig dus het was zeker slim dat we voor de zekerheid extra droge kleren mee hadden genomen. Flink natgeregend af en toe.

Tijdens een van die wandelingen in de duinen ontdekte ik enorm veel struiken vol met duindoornbessen. En volgens mij allemaal rijp genoeg om te oogsten. Ik kon het niet laten om een paar takjes mee te nemen en uit te gaan zoeken wat ik daarmee kon. Het hele eiland staat er mee vol, zag ik later.
Eenmaal thuis aan de slag gegaan.

Allereerst met het afrissen van de besjes. Dat viel nog niet mee. Afrissen is ook niet het goede woord. Pulken dekt de lading beter. (Een dikke week geleden heb ik een paar kilo aan vlierbessen verwerkt maar dat is een peulenschil vergeleken bij de duindoornbes.) De bessen zitten namelijk erg vast aan de tak, je moet ze er echt stuk voor stuk apart aftrekken. Maar het ergste is toch wel dat die takken vol zitten met erg scherpe doorns, dus het moet allemaal nog voorzichtig ook. De naam had me al aan het denken moeten zetten.
Ik had me al afgevraagd waarom Terschelling de cranberry zo promoot, terwijl de duindoornbessen toch echt veel massaler aanwezig zijn op het eiland.. Nou, volgens mij ligt dat dus aan de verwerking ervan!
De truc schijnt te zijn om de bessen met tak en al in te vriezen tot -40 graden, dan schud je ze er vervolgens zo vanaf. Maar zo diep gaat mijn vriezer niet. Heb het allemaal met de hand gedaan.
Gelukkig (achteraf) had ik me redelijk ingehouden bij het oogsten zelf. Uiteindelijk had ik 385 gram aan besjes over. (Toen had ik er ook al echt genoeg van.)

Ik zette de gewassen besjes met een klein laagje (100ml) water op het vuur en liet ze voor een minuut of 20 zachtjes borrelen onder af en toe roeren. De kleur van de bessen wordt hier bleker van en de schil van de bes, die van zichzelf vrij taai is, een stuk zachter.

Daarna alles door de zeef. Ik vind deze draaizeef echt een geweldig handig ding. Maar het kan natuurlijk ook door een gewone keukenzeef waar je met een pollepel de besjes doorheen drukt. Het hele huis rook heerlijk naar Terschelling!

Tot slot weer terug op het vuur met 150 gram suiker erbij. Ik probeer zelf altijd zo weinig mogelijk suiker te gebruiken maar de duindoornbes is behoorlijk zuur en wrang van smaak. Zonder zoetstof erbij is het echt niet lekker. Wil je er jam van maken dan moet in principe hetzelfde gewicht aan gezeefd sap in suiker erbij. Dat vind ik persoonlijk veel te zoet. Wat ik nu heb gedaan is eerder een soort siroop. De suiker heb ik dus naar smaak toegevoegd, het is nog steeds een beetje zurig en wrang, maar dan op een lekkere manier.
Minder suiker is trouwens meteen ook minder geconserveerd, dus het kan niet echt zo op de plank lang blijven staan. Ik bewaar het voor de zekerheid in de koelkast, dan moet het toch zeker 3 tot 6 maanden kunnen overbruggen.

Het glazen potje plus deksel heb ik natuurlijk wel eerst goed gesteriliseerd. 5 minuten in kokend sodawater, en daarna afgespoeld met schoon kokend water.
Uiteindelijk bracht al het werk me welgeteld precies één potje gevuld duindoornsiroop op!

Ons souvenir aan Terschelling.

Maar dat is dan ook iets speciaals natuurlijk! Duindoorn zit vol met vitamine (A, B1, B2, B6, C) en andere actieve stoffen zoals antioxidanten en mineralen.  Het is een klein immuunsysteemboostertje, en de kleur alleen al zal wel wat zonnig gevoel geven in de donkere wintermaanden.
Als we het al niet eerder nodig hebben.

Op de boot terug hadden we allebei al het gevoel dat er zand achter in de keel zat. Tegen de tijd dat we dichter en dichter bij huis kwamen verergerde zich dat naar echte keelpijn. En al gauw tot méér! Wattig snotterhoofd, brandende ogen, niesbuien, noem het maar op!
Mijn man had de luxe om als een heus vaatdoekje op de bank te blijven liggen voor een paar dagen, maar ik stond net voor m'n eerste cursusweek. Kon al m'n cursisten toch niet meteen teleurstellen? Dus ik heb me zo goed en zo kwaad als het ging naar alle lessen gesleept. Het was zwaar maar het ging nét. Het potje duindoornsiroop nog maar niet aangebroken.. Die koester ik nog even!

donderdag 12 september 2013

C: Aangebrande suiker

Het was afgelopen week weer tijd voor het maken van druivensap met de ontsap-pan. (klik hier voor verhaaltje over het ontsappen van druiven.) en alles leek vlotjes te verlopen. Méér druiven dan vorig jaar, maar ik had genoeg flessen en dopjes in huis om dat op te vangen.
Maar toen... hoewel ik wel af en toe had gecontroleerd bleek tóch de onderste pan (met het water voor het stoom) droog te koken. Erger was dat er intussen druivensap van de tweede pan in de onderste pan was gelekt, dus dat werd een dikke koek met aangebrande (druiven)suiker!! Aaaghrrr!

Zette meteen de pan van het vuur, de bovenste pannen er vanaf. Gelukkig had ik net een keteltje kokend water bij de hand dus dat ging er meteen in, terug op het vuur met een schepje soda en zachtjes laten borrelen. Hopelijk zou het nog meevallen.

Nou, daar kreeg ik een hard hoofd in. Na anderhalf uur doorborrelen in sodawater zat er nog steeds zo'n hardnekkige vastgekoekte zwarte laag over heel de bodem, die ik met geen mogelijkheid weg geschrobd kreeg, dat ik vreesde dat het gedaan was met de pan. Anderhalf uur is lang! Dat had toch al wel een stuk minder moeten zijn, die is vast niet meer te redden.
Maar alleen omdat het een onmisbaar onderdeel is van een driedelige set wilde ik het niet meteen opgeven. Zag het niet zitten om een hele nieuwe sappan te moeten kopen. Zonde van het geld. Bovendien had ik beloofd om 'm de volgende dag uit te lenen aan iemand anders (met druiven), die wilde ik ook niet teleurstellen.
Vers laagje heet sodawater erop dus, en weer een uurtje verder laten koken.

Lichte verbetering. Ik kon een randje wegschrapen met een houten pollepel. Maar alleen maar aan één kant. De rest bleef onvermurwbaar vast zitten. Toch, wat aan een randje kan moet uiteindelijk overal kunnen.
Weer een nieuw laagje heet sodawater en terug op het vuur. Verder laten weken. Geduld!

Nou, zeker weer een uurtje koken verder. Het is erg hardnekkig maar er zit progressie in. Met een houten pollepel komen er op steeds meer plekken stukjes los. Maar wat vast zit, zit echt múúrvast. Inmiddels naar de winkel geweest en nieuwe soda gekocht want het restje wat ik nog had staan was nu wel op. Weer een ronde terug op het vuur om verder te borrelen. (Vooral ook opletten dat ik het sodawater niet óók zou laten droogkoken!)

Alles bij elkaar, vanaf het begin van het droogkoken genomen, had de pan nu al bijna 4,5 uur met sodawater op het vuur staan borrelen en weken. Nooit gedacht dat het zo lang kon duren, maar we kwamen nu toch echt in de buurt. Vanaf dit moment heb ik een schuursponsje genomen en ben aan het schrobben gegaan. Ik dacht dat de pan nu wel lang genoeg voorgeweekt had, tijd voor wat serieus zweet en schrobwerk.

Tadááá.. het is gelukt. Het was toch nog wel een kwartier flink schrobben om de laatste restjes kwijt te raken, maar dan is het toch eindelijk ook echt schoon geworden. Klotepan! Die fout maak ik dus nooit meer!

C: Groene Smoothie

Groene Smoothies zijn hartstikke hip. Ik kom het de laatste tijd haast overal tegen. En overal hebben ze het over de geweldige gezondheidseffecten die het kan geven. Meer energie, meer weerstand, meer bewustwording over je eten in het algemeen, minder overgewicht enz. enz. Dat klinkt altijd goed, nietwaar?

Nu is hier in de loop van de zomer een beetje de klad gekomen in mijn gezonde levensstijl. Dat klinkt erg dramatisch als ik het zo opschrijf maar eigenlijk betekent het dat ik nog steeds gezond bleef eten maar daarnaast ook iets teveel ben gaan snoepen. Teveel suiker, zout en verkeerd vet. Het is ook zo verslavend lekker! Qua gewicht kan ik dat makkelijk hebben maar qua gezondheid is het minder verstandig. Ben sneller moe, loop weer met een verkoudheid, kleine pukkeltjes...aaaghrrr!
En met het nieuwe cursusjaar voor de deur, een herfst die toch echt op doorbreken staat, het zonlicht wat met de dag weer afneemt tot we uiteindelijk weer genadeloos in de donkere koude winter zakken, vond ik het tijd voor actie!
Toen kwam ik deze blog tegen: http://simplegreensmoothies.com/30-day-challenge
Simple Green Smoothies
Allereerst, het is gratis. Je schrijft je in en je krijgt in de maand oktober elke week een aantal recepten via de mail opgestuurd zodat je die week elke dag een groene smoothie kunt maken. Je kunt het naast je gewone voedingspatroon drinken voor meer gezonde voedingsstoffen en bewustwording, en na een maand zou je je dan stukken beter moeten voelen! Klinkt doenbaar, toch?
(Heb je oktober gemist? Elk kwartaal hebben ze zo'n maand waarin ze recepten sturen met seizoensgebonden groenten en fruit.)
Maar werkt dat ook echt? Ik geloof het wel. Sterker nog, ik heb in de buurt bewijs rondlopen. Een van m'n honden-wandel-vriendinnen Deirdre loopt namelijk al een aantal weken vóór op mijn voornemen. Zij is enthousiast aan het sappen geslagen en je ziet haar elke keer stralend door dat bos lopen. Wil ik ook! Een tijdje terug vertelde ze opgetogen dat ze een vitamix cadeau had gekregen!! Een vitamix!!! Dat is zowat de beste blender die er is maar ook reteduur. Dat wilde ik wel eens in werking zien dus we besloten een sap-afspraak te maken! Ik nam gezonde onbespoten dingetjes van mijn moestuin mee, zij dook de koelkast in en, hup, de vitamix aan.
Niet echt een groene smoothie dit keer, maar dat is sowieso een rekbaar begrip. Wel bramen, frambozen, kiemgroenten, bevroren banaan en kokosmelk.
 Alles bij elkaar...
En mixen maar..
 De kleur alleen al!
Hmmm, lekker hoor!

Dus ja.. Ik ga de 30 dagen challenge aan. En daar heb je heus geen luxe vitamix voor nodig, ook een gewone blender doet de truc.
Deirdre doet in ieder geval ook mee. M'n man voor 70%. Mirjam twijfelt nog. (Doen Mir!! Doen!)
Het is wel..hoe meer mensen je kent, hoe makkelijker het wordt om vol te houden. De wetenschap dat er naast jou mensen over de hele wereld meedoen aan de oktober-challenge geeft al steun, maar beter is het als ook mensen die je daadwerkelijk rond je heen hebt lopen meedoen. Je hebt jezelf namelijk heel makkelijk omgepraat om toch van je voornemen af te stappen.

Vandaar dit berichtje. Zin om mee te doen? Schrijf je dan in bij de website  http://simplegreensmoothies.com/30-day-challenge Vlak voor oktober start krijg je dan de eerste mail met recepten thuisgestuurd!
Na een maand zal ik in ieder geval laten weten hoe het mij bevallen is, kun je altijd nog zien! Maar hopelijk raken ook jullie nu al geïnspireerd om ermee aan de slag te gaan.. Laat het me dan even weten, samen staan we sterker!!

Groene smoothies, deel 2. Klik hier.

C: Verkouden kip, wat te doen?


Inmiddels is het ongeveer anderhalve maand geleden dat ik mijn drie kleine kippetjes in huis kreeg. Tijd voor een update want de laatste keer dat ik schreef ging het met Fops, mijn grijze kriel Orpington (links op de foto) helemaal niet goed. Vanaf de eerste ochtend dat ik haar thuis kreeg bleek ze al een beetje verkouden. Niezen en reutelen, een viezig snaveltje. Maar verder flink actief en ondernemend. Oogjes helder. Ik liet haar bekijken door een dierenarts maar zij zag weinig reden tot paniek. We besloten het aan te zien, al kreeg ik voor de zekerheid al wel antibiotica mee voor het geval het erger ging worden. Maar eigenlijk was er vanaf die tijd weinig verandering. Ze bleef niezen en had enigszins verstopte neusgaten maar daarnaast bleef ze ook goed eten en vrolijk rondlopen. Ik gaf haar af en toe blaadjes van tijm, oregano en rode zonnehoed te eten om haar luchtwegen en weerstand op weg te helpen, hopend dat ze er vanzelf overheen zou groeien.
Zo bleef het gaan tot er bijna twee weken waren verstreken. Inmiddels ongeveer 12 weken oud. Toen zat ze opeens ´s ochtends ineengedoken in een hoekje, wilde amper bewegen, al helemáál niet eten, ze kneep de oogjes steeds toe. Toen ik haar oppakte zag ik dat haar neusgaten helemaal dicht zaten met een soort witte harde mucus, en ze was hartstikke benauwd. Ik rook een soort ontstoken geurtje. Ik dacht werkelijk dat ze het loodje ging leggen, zoveel moeite kostte het haar te ademen. Met een piepende fluit erin en haar bek ver open. Tijd voor grover geschut.

Nu ben ik helemaal geen voorstander van antibiotica. Sterker nog, voor mijn kippen had ik een hele filosofie van natuurlijk, ecologisch en biologisch leven in m´n hoofd, ver van chemische middelen of toevoegingen. In mijn optiek is voorkomen altijd beter dan genezen en kun je met tal van medicinale kruiden al een hele hoop voorkomen. Maar bij een dier met zoveel ademnood zag ik geen andere mogelijkheid. Ik zette alle principes aan de kant, en startte de kuur. In dit geval antibiotica met enrofloxacine als werkzame stof, 2 x daags rechtstreeks in haar bekje.
Daarnaast probeerde ik haar neusgaten schoon en open te krijgen met een wattenstaafje en een fysiologische zoutoplossing, wat niet mocht baten want dat leek wel dichtgemetseld, zo hard was dat. Zelfs als ik het even liet intrekken.


Zoekend op internet naar andere opties kwam ik bovenstaande video tegen van Pavlovafowl op youtube, over hoe je je kip een stoombadje kan geven bij ademhalingsmoeilijkheden. Wow.. dat ik daar zelf niet aan gedacht had!! Nu had ik niet de benodigde kruiden in huis zoals aangegeven in de opvolgende video, maar wel wat etherische olie van pepermunt, teatree, eucalyptus, tijm, salie etc. (Neem zelf namelijk in de winter geregeld een stoombad voor m´n chronische snotterneus.) Dus ik wikkelde Fops losjes in een theedoek en hing haar voorzichtig boven een pannetje stoom waar een paar druppeltjes etherische olie-mix in gedruppeld waren. Ze liet het gelaten toe maar m'n man verklaarde me voor gek.

De volgende ochtend durfde ik haast niet te kijken, maar ze leefde nog en leek zelfs iets actiever én hongeriger! Altijd een goed teken, al beperkte haar trek zich enkel tot levende meelwormpjes. Daar was ik al hartstikke blij mee en van mij mocht ze zoveel eten als ze wilde. Ik doopte ze van te voren wel even in een beetje halfzachte kokosolie (als frietjes in de mayonaise) voor extra voedingsstoffen.
En zo krabbelde ze elke dag wat verder op. Ze bleef antibiotica houden en ik bleef proberen of ik haar neusgaten open kon krijgen door stoom en fysiologisch zout. En daarnaast gaf ik haar zoveel mogelijk krachtvoer naast haar eigen biologische groeimeel. Meelwormpjes, gebakken roerei, spruitgroenten, knoflook, "vitaminewater" (zie foto beneden) etc. En hield het slaaphok zo schoon als maar mogelijk was.

En ik belde met An in België. 
Wij hebben nogal wat dierenartsen in ons bestand zitten. Uiteraard de vaste dierenartsenpraktijk waar we ook met de honden en katten komen. Jan is daar de kippendierenarts die vooral grote pluimveebedrijven in de regio aandoet. Dan heb ik nog Janneke, m'n allerbeste vriendin van de middelbare school die dierenarts is geworden en nu vooral lesgeeft. Zij woont in de buurt en heeft zelf ook kippetjes gehad. Voor noodgevallen, second opinions, naslagwerk in medische boeken en klare taal kan ik altijd bij haar terecht, werkelijk een gouden lijntje! An is de vriendin van Frank, de beste vriend van m'n man. Ik spreek haar iets minder over diergeneeskunde maar zij is óók dierenarts en heeft haar specialiteit in vogels, ze doet zelfs onderzoek naar infectieziektes in pluimvee! In dit geval dus degene die me het meeste informatie kon geven over de kippen en hoe ze het beste te behandelen.
Dit is wat ik van dat gesprek opstak qua raad en tips. 
  • Kippen zijn erg gevoelig op de ademhalingswegen en bij tekenen van een verkoudheid, vooral bij jonge kippen, is het tijdig geven van een breedspectrum antibiotica aan te bevelen. Het is namelijk zo dat als je een verkoudheid verwaarloost, de kip het makkelijk kan ontwikkelen tot een chronische aandoening. Dat betekent dat bij elke temperatuursomslag of kouder vochtig weer de verkoudheid steeds opnieuw de kop opsteekt.
  • De antibiotica vooral ook niet te kort geven. In mijn geval, met Fops zo benauwd raadde ze zeker 3 weken aan. Hoe eerder je begint bij ziekteverschijnselen hoe korter de kuur kan duren. Als er van de andere 2 kippen ook maar eentje durfde te niezen moest ik ook daar meteen met een (kortere) kuur beginnen.
  • Geef het geneesmiddel rechtstreeks in de bek, dat is veel efficiënter dan bijvoorbeeld in het drinkwater.
  • Er mag normaal gesproken nooit vocht uit de neusgaten van een kip komen. Dat is al een teken dat er een verkoudheid aan de gang is.
  • Kippen hebben minder last van een verminderde darmflora bij een antibioticakuur dan mensen. Je kunt probiotica geven om de darmen te ondersteunen maar dat hoeft niet via een speciaal diersupplement te gaan. Gewoon een beetje yoghurt waar wat culturen aan toegevoegd zijn is goed genoeg.
  • Appelazijn in het drinkwater helpt vooral bij gistinfecties. Kippen hebben daar van nature minder last van dan bijvoorbeeld parkietjes. Je kunt het wel in het drinkwater doen, het kan niet echt kwaad, maar voor verkoudheid heeft het geen effect.
  • Vitaminewater is geen probleem, dat kun je gewoon geven ter ondersteuning.
  • Stoombadjes zijn juist goed! Zelf adviseerde ze een vernevelaar, maar dat werkt in principe hetzelfde. 2x daags een kwartiertje draagt zeker bij aan de genezing. Wees wel voorzichtig met het gebruik van etherische olie, vooral van de muntsoorten, die zijn erg sterk en één druppeltje is vaak al genoeg.
  • En natuurlijk de voor de hand liggende zaken. Goede hygiëne, schoon hok, schoon drinkwater, geen tocht, goed voedsel etc.

Tja.. Ik blijf het gevoel houden dat je kippen het best zo natuurlijk mogelijk kunt houden en dat preventie door gezond eten en leven het allerbeste is. Ik ben, ook voor mezelf trouwens, anti- antibiotica. Het is wel het laatste waar ik aan wil beginnen. Maar een chronisch verkouden kip wil ik ook niet, dus vandaar dat ik precies heb gedaan wat An me aangeraden had. Hopelijk heb ik het hierna dan nooit meer nodig.
Toen na een weekje ook Ollie een aantal keer begon te niezen ben ik ook met haar een kuurtje begonnen. 
Het geven van het medicijn rechtstreeks in de bek ging wel steeds moeilijker trouwens. Ook al ging het steeds gepaard met lekker aaien en meelwormpjes erbij. Deze video van hoe een kip vloeibaar medicijn rechtstreeks in haar bek krijgt is bij mij nooit zo makkelijk gegaan.


Tot ik uiteindelijk bedacht dat ik het ook op stukjes bruin brood kon druppelen! Geniaal! Ik nam de kip dan wel apart want anders had je nooit de garantie dat het stukje medicijnbrood ook werkelijk door de juiste kip werd ingeslikt, jeetje, wat zijn die snel met elkaars eten afpikken!!

Nog een laatste opmerking over de antibiotica. In de bijsluiter staat duidelijk te lezen dat het niet voor legkippen bedoeld is. Dat heb ik uiteraard even nagevraagd want ook al zijn mijn kippen nog te jong om eieren te leggen, het zijn zeker geen vleeskippen! Jan, m'n eigen kippendierenarts zei daarover dat bij het opstellen van deze bijsluiters voornamelijk gedacht wordt aan de pluimveehouderijen. Als daar vanwege een antibiotica een wachttijd van 5-6 weken aangehouden moet worden voordat de eieren weer verkocht kunnen worden (omdat dan pas de antibiotica-sporen laag genoeg zijn voor de regelgeving) dan is zo'n bedrijf failliet. Die overbruggingsperiode is veel te lang. Vandaar dat er bij zo'n medicijn geschreven wordt dat het niet gebruikt kan worden bij legkippen. Maar voor hobbykippen ligt dat natuurlijk anders. Daar is het niet zo'n ramp als je een paar weken moet wachten. En zelfs als je niet wacht, zolang het voor eigen consumptie is mag je zelf de keus maken om het toch te eten, je krijgt dan wel een kleine dosis antibiotica binnen. 

Hier duurde het uiteindelijk zeker twee weken voor bij Fops haar neusgaten een beetje open gingen. Zelfs drie weken voor het helemáál open en schoon was. Omdat er toen nog steeds een klein beetje een ontstoken geurtje te ruiken was heb ik de kuur zelfs verlengd tot 4 weken (in overleg met An). Daarna was ze van alle symptomen af (hoewel ze nog wel steeds, heel af en toe, een klein niesje laat horen.) 
Ik heb niet al die tijd steeds een stoombadje gegeven hoor. Dat is voor de kip ook niet leuk, hoewel ze het niet heel erg leek te vinden. Op een gegeven moment bedacht ik dat het ook zou helpen om wat etherische olie mix (van eucalyptus, pepermunt, lavendel, tijm en teatree) op te lossen in water en dat in een vernevelflesje te doen. Elke avond, als ze met z'n drieën op stok zaten spoot ik een paar pufjes in het hok in de buurt van de kippen (niet rechtstreek op de kippen!) voor wat aromatherapie. 
Heb inmiddels heel wat uurtjes weer op internet gezeten. Specifiek op zoek naar ziektepreventie en een meer holistische benadering om met de gezondheid van kippen om te gaan. Kwam toch steeds weer op dezelfde blogs uit waar ik eerder ook al veel informatie vandaan had gehaald. Een paar blogs wil ik even uitlichten:


In plaats van dat ik allerlei groens van kruiden aan de kippen aanbood, ben ik ze gewoon los gaan laten in m'n kruiden-groententuintje. Ik dacht dat ze waarschijnlijk zelf veel beter zouden aanvoelen wat ze nodig zouden hebben. Wel een beetje bang dat ze een kaalgevreten boel achter zouden laten maar dat viel behoorlijk mee. Ze pikken wat hier, ze pikken wat daar. Het is zo ontzettend leuk om ze zo rond te zien scharrelen, zo lekker voldaan en tevreden. Vooral de bladeren van de broccoli vinden ze erg lekker, en bloedzuring vinden ze ook helemaal geweldig. Maar ze aten nooit van één ding heel veel. En gelukkig vinden ze hun eigen groeimeel ook nog steeds heel lekker, want dat is toch wel de basis. Heb het idee dat het tevreden gelukkige kipjes zijn. 

Popo, de oudste bruine kip die overigens helemaal geen antibiotica heeft gehad en ook niet verkouden is geworden, ook niet met een snotterende Fops aan haar zijde, begint al een beetje te verkleuren. In haar kop komt steeds meer rood, een teken dat ze volwassen begint te worden. Bij bovenstaande foto zit twee weken leeftijdsverschil. Ze is nu als het goed is bijna 19 weken oud. We zijn heel benieuwd of ze voor de winter nog haar eerste ei gaat leggen of dat ze wacht tot het voorjaar.

Ollie, de zwarte kip, blijkt overigens geen orpington te zijn. Dat idee had ik al heel snel maar je ziet het nu steeds beter. Haar bouw is veel slanker en gladder, en haar staartje is niet zo bollig als bij Popo en Fops. Geen idee wat voor ras ze dan wel is.. Ze is de jongste van allemaal, nu ongeveer 13 weken. Maar wel heel lief hoor! We gaan haar echt niet inruilen, maar heb stiekem wel m'n bedenkingen gekregen bij de fokker waar we ze gehaald hadden. Echt goed geholpen heeft hij ons niet.

dinsdag 10 september 2013

C: Gouden Bruiloft

Mirjam en ik zijn er behoorlijk druk mee geweest, met het organiseren van het Gouden Bruiloft-feest van onze ouders. Op de laatste nipper besloten ze namelijk tóch een traditioneel buurtfeest te kiezen en dat gaf ons precies een maand om van alles op poten te zetten. Een klein beetje met het zilveren bruiloftsfeest van 25 jaar geleden als leidraad, hoewel nu iets minder massaal van opzet. De seniorenversie, zeg maar.
Maar toch, een tuinfeest ging het worden. Dus er moesten tenten komen en een catering. Tafels, stoelen, feestelijke aankleding, geluidsinstallatie etc etc. En uiteraard gasten van heinde en verre.
Als verrassing zou de complete harmonie langskomen, helemaal tot in de achtertuin met het volledig orkest. En daarna ook het schuttersgilde met tamboers en blazers en vendeliers. 50 jaar huwelijk is per slot niet niks.
En zoals het in een dorp hoort, tenminste in het dorp waar mijn ouders wonen en waar wij zijn opgegroeid, heeft de 'buurt' ook een rol. Er wordt door hun een erehaag van gesierde boompjes neergezet, zodat iedereen kan zien dat er iets te vieren valt, en wordt er een gezamenlijk cadeau aangeboden..
Dus dat werd uitzoeken, vergelijken, huren, kopen, afspreken, regelen, bedenken.. Véél mailtjes, telefoontjes en ritjes over en weer. Want uiteraard zouden wij als dochters daarnaast óók weer een stukje moeten opvoeren, en wat voor cadeau zouden we geven??

Hoe dichterbij het kwam, hoe zenuwachtiger we werden of alles wel goed zou verlopen. Hectisch hectisch.
Het bleef spannend tot het eind. Want uiteraard gaan vlak van te voren dingen mis. Op de dag zelf kwam 's ochtends de regen nog met bakken uit de hemel. Daar gáát het tuinfeest, dachten we nog. Maar niet veel later werd het droog, kwamen de eerste gasten en bleek alles op rolletjes te lopen.

Het was een geweldig feestje. Onze ouders het stralende middelpunt. We hebben ontzettend leuke speeches gehoord, er is gezongen, gedanst, gelachen, gedronken. Het eten was heerlijk.
Wel behoorlijk zenuwachtig toen wij de spits af gingen bijten met onze Theo en Thea-act want de generale repetitie de dag ervoor was rampzalig geweest.
We speelden dit keer showmasters met een eigen "Gouden-TV-Quizzz" waarbij een nietsvermoedend gouden bruidspaar door vrienden en familie naar de 'studio' was gelokt om daar met behulp van het publiek genoeg punten trachten te vergaren om er met de Mysterieuze Hoofdprijs vandoor te kunnen gaan. 
Deze opzet gaf ons de gelegenheid alle gasten er ook bij te betrekken door in de eerste ronde de algemene kennis over het bruidspaar te testen. (Door middel van gekleurde kaartjes konden ze ja of nee antwoorden en zo punten scoren. Uit de groep die alle vragen goed had werd één persoon gekozen om later als expert-hulplijn standby te staan.) De tweede ronde was de mannen tegen de vrouwen met vragen over het huwelijk in algemene zin, een reclameblok tussendoor (uiteraard met verzonnen reclames die van toepassing waren op het bruidspaar) en tot slot een laatste ronde waarbij het bruidspaar zelf vragen op het podium moest beantwoorden. En uiteraard zouden er genoeg punten zijn voor de Mysterieuze Hoofdprijs...
Maar dan!! Denken ze er vanaf te zijn...komt de sponsor op het podium met een onweerstaanbaar aanbod:


De harmonie kwam later al spelend in een lange stoet het tuinpaadje afgelopen, er leek geen eind aan te komen, paste nét. Maar wat een sfeer ineens om zo'n volledig orkest in ons midden te hebben staan. Niet lang nadat zij, ook weer spelend, weer vertrokken hoorde je de trommels van het schuttersgilde al aankomen. In traditioneel kostuum gaven ze een vendelgroet op het veldje. Ingeluid met de fantastische redenatie dat er ook wat eer van eigen bodem hoorde te komen want als ze niet 50 jaar in zo'n mooi dorp hadden gewoond het huwelijk vast niet al die tijd stand had gehouden!


De vuurkorven gingen aan, de avond viel. Helemaal aan het eind zong mijn vader nog zijn befaamde lied. (50 rode rozen krijgt zij (n)ooit) en strompelden buurtgenoten uiteindelijk gierend van de lach door de heg naar huis.
Een dag om niet snel te vergeten. We voelen ons voldaan en opgelucht dat alles zo goed is verlopen. Zijn dankbaar voor de vele complimenten die we kregen over de goede organisatie en onze act waarin we zo heerlijk lelijk waren. Maar ook best blij dat het allemaal achter de rug is.

En wat het cadeau betreft.. De 2 siamezen Spooky en Flox zijn inmiddels bij m'n ouders gearriveerd. Zij hebben daar een nieuw huis gevonden waar ze waarschijnlijk helemaal doodgeknuffeld gaan worden.